Si, patres conscripti, pro vestris immortalibus in me fratremque meum liberosque nostros meritis parum vobis cumulate gratias egero, quaeso obtestorque ne meae naturae potius quam magnitudini vestrorum beneficiorum id tribuendum putetis. Quae tanta enim potest exsistere ubertas ingeni, quae tanta dicendi copia, quod tam divinum atque incredibile genus orationis, quo quisquam possit vestra in nos universa promerita non dicam complecti orando, sed percensere numerando? Qui mihi fratrem optatissimum, me fratri amantissimo, liberis nostris parentes, nobis liberos, qui dignitatem, qui ordinem, qui fortunas, qui amplissimam rem publicam, qui patriam, qua nihil potest esse iucundius, qui denique nosmet ipsos nobis reddidistis.

Αν, γραπτοί πατέρες, για τα αθάνατα πλεονεκτήματά σας σε μένα, τον αδελφό μου και τα παιδιά μας, χρειασθεί να συγκεντρώσω λίγο χάρη σε εσάς, σας παρακαλώ και διαμαρτύρομαι να μην νομίζετε ότι πρέπει να αποδοθεί στη φύση μου παρά στη φύση μου. το μεγαλείο των εύνοιών σου. Γιατί τι μπορεί να υπάρχει τόσος πλούτος ιδιοφυΐας, τι τόσος πλούτος ομιλίας, τι τόσο θεϊκό και απίστευτο είδος προσευχής, που μπορεί κανείς, δεν θα πω, να αγκαλιάσει όλα τα πλεονεκτήματά σας μέσα μας προσευχόμενος, αλλά να τα εξετάσει μετρώντας τους? Ποιος μου έδωσε τον πιο επιθυμητό αδερφό, ποιος μου έδωσε τον πιο αγαπημένο αδελφό, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τα παιδιά μας, ποιος μας έδωσε αξιοπρέπεια, ποιος μας διέταξε, ποιος μας έδωσε το πιο εκτεταμένο κράτος, ποιος μας έδωσε μια χώρα, από την οποία τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευχάριστο, που, εν ολίγοις, μας έδωσε τον εαυτό μας.