4. 10. Ad hunc igitur mundum et ad istam terrenam mortalemque vitam hominum ad nos regendos in tentatione laborantes venientem regem Christum Matthaeus suscipiens exorsus est ab Abraham et enumeravit quadraginta homines. Ab ipsa enim gente Hebraeorum, quae a ceteris gentibus ut distingueretur, Deus de terra sua et de cognatione sua separavit Abraham 42. Christus venit in carne, ut et hoc ad eum distinctius prophetandum et praenuntiandum maxime pertineret quod promittebatur ex qua esset gente venturus. Cum enim quater denas generationes tribus distinxisset articulis dicens ab Abraham usque ad David generationes esse quattuordecim et a David usque ad transmigrationem Babyloniae alias quattuordecim totidemque alias usque ad nativitatem Christi 43, non tamen eas duxit in summam ut diceret: fiunt omnes quadraginta duae. Unus quippe in illis progeneratoribus bis numeratur, id est Iechonias, a quo facta est quaedam in extraneas Gentes deflexio, quando in Babyloniam transmigratum est. Ubi autem ordo a rectitudine flectitur atque, ut eat in diversum, tamquam angulum facit, illud quod in angulo est bis numeratur, in fine scilicet prioris ordinis et in capite ipsius deflexionis. Et hoc ipsum iam etiam praefigurabat Christum a circumcisione ad praeputium 44, tamquam ab Ierusalem ad Babyloniam quodammodo migraturum et hinc atque hinc utrisque in se credentibus tamquam lapidem angularem futurum 45. Haec tunc in figura praeparabat Deus rebus in veritate venturis. Nam et ipse Iechonias, ubi angulus iste praefiguratus est, interpretatur " Praeparatio Dei ". Sic ergo iam non quadraginta duae, quod faciunt ter quattuordecim, sed propter unum bis numeratum quadraginta una generationes fiunt, si et ipsum Christum adnumeremus, qui huic regendae vitae nostrae temporali atque terrenae tamquam numero quadragenario regaliter praesidet.

4. 10. Ως εκ τούτου, σε αυτόν τον κόσμο και σε αυτήν τη γήινη και θνητή ζωή των ανθρώπων για να μας κυβερνήσουν, εργαζόμενοι στον πειρασμό, ο Ματθαίος έλαβε τον ερχόμενο βασιλιά Χριστό, σηκώθηκε από τον Αβραάμ και απαρίθμησε σαράντα άνδρες. Διότι από το ίδιο το έθνος των Εβραίων, που επρόκειτο να ξεχωρίσει από τα άλλα έθνη, ο Θεός χώρισε τον Αβραάμ από τη γη του και από τη συγγένειά του 42. Ο Χριστός ήρθε κατά σάρκα, έτσι ώστε και αυτό να του ανήκε πιο ξεκάθαρα για να προφητεύει και να προλέγει αυτό που υποσχέθηκε στο έθνος από το οποίο θα προερχόταν. Διότι, όταν χώρισε τέσσερις φορές τις γενεές σε τρία άρθρα, λέγοντας ότι από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαβίδ ήταν δεκατέσσερις γενεές, και από τον Δαβίδ μέχρι τη μετανάστευση της Βαβυλώνας, άλλες δεκατέσσερις, και άλλες τόσες μέχρι τη γέννηση του Χριστού, 43 δεν τα συγκέντρωσε για να πει: και τα σαράντα δύο είναι φτιαγμένα. Πράγματι, ένας από αυτούς τους προγονούς μετράται δύο φορές, δηλαδή ο Ιεκώνιος, από τον οποίο υπήρξε κάποια παρέκκλιση σε ξένα έθνη, όταν μετανάστευσε στη Βαβυλωνία. Αλλά όταν η σειρά είναι λυγισμένη από ευθύτητα, και έτσι ώστε να πάει σε διαφορετική κατεύθυνση, σαν να κάνει μια γωνία, αυτό που βρίσκεται στη γωνία μετράται δύο φορές, δηλαδή στο τέλος της προηγούμενης τάξης και στο κεφάλι της ίδιας της εκτροπής. Και αυτό ακριβώς προμήνυε επίσης τον Χριστό από την περιτομή στην ακροποσθία 44, σαν να μεταναστεύσει από την Ιερουσαλήμ στη Βαβυλωνία με κάποιο τρόπο, και από εδώ και εκεί θα γινόταν ως ακρογωνιαίος λίθος για όσους πιστεύουν σε αυτόν 45. Αυτός τότε ο Θεός ετοιμαζόταν σε σχήμα για να έρθουν τα πράγματα στην αλήθεια.Για τον ίδιο τον Ιεκώνια, όπου προδιαγράφεται αυτή η γωνία, ερμηνεύεται ως «η προετοιμασία του Θεού». Έτσι, λοιπόν, όχι πια σαράντα δύο, που κάνουν τρεις φορές δεκατέσσερα, αλλά λόγω του ενός αριθμημένου δύο, γίνονται σαράντα μία γενιές, αν συμπεριλάβουμε τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος βασιλικά προεδρεύει αυτής της απόφασης της πρόσκαιρης και επίγειας ζωής μας ως αριθμός των σαράντα.