Provoca nunc, ut soles, ad hanc Esaiae comparationem Christi, contendens illam in nullo convenire. Primo enim, inquis, Christus Esaiae Emmanuel vocari habebit, debinc virtutem sumere Damasci et spolia Samariae adversus regem Assyriorum. Porro iste, qui venit, neque sub eiusmodi nomine est editus neque ulla re bellica functus est. [2] At ego te admonebo, uti cohaerentia quoque utriusque capituli recognoscas. Subiuncta est enim et interpretatio Emmanuelis, Nobiscum deus; uti non solum sonum nominis spectes, sed et sensum. Sonus enim Hebraicus, quod est Emmanuel, suae gentis est; sensus autem eius, quod est Deus nobiscum, ex interpretatione communis est. Quaere ergo an ista vox, Nobiscum deus, quod est Emmanuel, exinde quo Christus illuxit, agitetur in Christo. [3] Et puto, non negabis, utpote qui et ipse dicas, Deus nobiscum dicitur, id est Emmanuel. Aut si tam vanus es, ut quia penes te Nobiscum deus dicitur, non Emmanuel, idcirco nolis venisse illum cuius proprium sit vocari Emmanuel, quasi non hoc sit et Deus nobiscum, invenies apud Hebraeos Christianos, immo et Marcionitas, Emmanuelem nominare, cum volunt dicere Nobiscum deus; sicut et omnis gens, quoquo sono dixerit Nobiscum deus, Emmanuelem pronuntiavit in sensu sonum expungens. [4] Quodsi Emmanuel Nobiscum deus est, deus autem nobiscum Christus est, qui etiam in nobis est (quotquot enim in Christum tincti estis, Christum induistis), tam proprius est Christus in significatione nominis, quod est Nobiscum deus, quam in sono nominis, quod est Emmanuel. Atque ita constat venisse iam illum qui praedicabatur Emmanuel, quia quod significat Emmanuel venit, id est Nobiscum deus

Τώρα αμφισβητήστε, ως συνήθως, αυτή τη σύγκριση του Χριστού στον Ησαΐα, υποστηρίζοντας ότι δεν συμφωνεί με τίποτα. Διότι πρώτα, λέτε, ο Χριστός του Ησαΐα θα πρέπει να ονομαστεί Εμμανουήλ, και μετά θα πάρει την εξουσία της Δαμασκού και τα λάφυρα της Σαμάρειας εναντίον του βασιλιά των Ασσυρίων. Επιπλέον, αυτός που ήρθε ούτε δημοσιεύτηκε με τέτοιο όνομα, ούτε υπηρέτησε σε πολεμικές υποθέσεις. [2] Αλλά θα σας υπενθυμίσω ότι θα πρέπει επίσης να αναθεωρήσετε τη συνοχή και των δύο κεφαλαίων. Για την ερμηνεία του Εμμανουήλ, ο Θεός μαζί μας, επίσης ενώνεται· δεν πρέπει να κοιτάτε μόνο τον ήχο του ονόματος, αλλά και το νόημα. Γιατί ο εβραϊκός ήχος, που είναι ο Εμμανουήλ, ανήκει στο έθνος του. αλλά το νόημα του, ότι ο Θεός είναι μαζί μας, είναι από μια κοινή ερμηνεία. Ρωτήστε, λοιπόν, αν αυτή η φωνή, ο Θεός μαζί μας, που είναι ο Εμμανουήλ, από όπου λάμπει ο Χριστός, θα συγκινηθεί εν Χριστώ. [3] Και νομίζω ότι δεν θα το αρνηθείτε, αφού όποιος το λέει ο ίδιος λέγεται Θεός μαζί μας, αυτός είναι ο Εμμανουήλ. Ή αν είσαι τόσο ματαιόδοξος, που επειδή κοντά σου ονομαζόμαστε Θεός, όχι Εμμανουήλ, επομένως δεν θέλεις να έρθει εκείνος του οποίου το όνομα είναι να λέγεται Εμμανουήλ, σαν να μην ήταν και αυτός ο Θεός μαζί μας. όπως κάθε έθνος, με όποιον τόνο κι αν μίλησε ο Θεός μαζί μας, έχει προφέρει Εμμανουήλ με την έννοια του τόνου.[4] Αν όμως ο Εμμανουήλ είναι Θεός μαζί μας, αλλά ο Θεός μαζί μας είναι ο Χριστός, ο οποίος είναι επίσης μέσα μας (γιατί όσοι βαφθήκατε στον Χριστό, έχετε ενδυθεί τον Χριστό), έτσι και ο Χριστός είναι πιο σωστός στην έννοια. του ονόματος, που είναι ο Θεός μαζί μας, παρά στον ήχο του ονόματος, που είναι Εμμανουήλ. Και είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι αυτός που κήρυττε τον Εμμανουήλ έχει ήδη έρθει, γιατί αυτό που σημαίνει Εμμανουήλ έρχεται, αυτός είναι ο Θεός μαζί μας