[1] Ceterum et si esse eum possemus confiteri, sine causa esse eum deberemus argumentari. Sine causa enim esset qui rem non haberet, quia res omnis causa est, ut sit aliquis cuius res sit. Porro in quantum nihil oportet esse sine causa, id est sine re, quia si sine causa sit proinde est atque si non sit non habens rei causam rem ipsam, in tantum deum dignius credam non esse quam esse sine causa. Sine causa est enim qui rem non habendo non habet causam. Deus autem sine causa, id est sine re, esse non debet. [2] Ita quotiens ostendo eum sine causa esse, tanquam sit, hoc constituo non esse illum, quia si fuisset omnino sine causa non fuisset. Sic et ipsam fidem dico illum sine causa ab homine captare, aliter solito deum credere ex operum auctoritate formatum, quia nihil tale prospexit per quod homo deum didicit. [3] Nam etsi credunt plerique in illum, non statim ratione credunt, non habentes dei pignus, opera eius deo digna. Itaque hoc nomine cessationis et defectionis operum et impudentiae et malignitatis affinis est: impudentiae, qua fidem non debitam sibi captat, cui praestruendae nihil prospexit; malignitatis, qua plures incredulitatis reos fecit nihil fidei procurando.

[1] Επιπλέον, ακόμη κι αν μπορούσαμε να ομολογήσουμε ότι είναι, θα πρέπει να υποστηρίξουμε ότι είναι χωρίς αιτία. Διότι θα ήταν χωρίς αιτία αν δεν είχε ένα πράγμα, επειδή κάθε πράγμα είναι αιτία, ώστε να υπάρχει κάποιος που το πράγμα του είναι. Επιπλέον, στο μέτρο που τίποτα δεν πρέπει να είναι χωρίς αιτία, δηλαδή χωρίς πράγμα, γιατί αν είναι χωρίς αιτία είναι επομένως, και αν δεν είναι το ίδιο το πράγμα που δεν έχει την αιτία ενός πράγματος, στο βαθμό που πιστεύω ότι δεν είναι πιο άξιος του Θεού από το να είναι χωρίς αιτία. Διότι είναι χωρίς αιτία εκείνος που, χωρίς αντικείμενο, δεν έχει αιτία. Όμως ο Θεός δεν πρέπει να υπάρχει χωρίς αιτία, δηλαδή χωρίς πράγμα. [2] Έτσι κάθε φορά που δείχνω ότι είναι χωρίς αιτία, σαν να ήταν, διαπιστώνω ότι δεν είναι, γιατί αν ήταν καθόλου δεν θα ήταν χωρίς αιτία. Έτσι λέω ότι η ίδια η πίστη πρέπει να αφαιρεθεί από τον άνθρωπο χωρίς αιτία, διαφορετικά από το συνηθισμένο για να πιστέψει στον Θεό που σχηματίστηκε από την εξουσία των έργων, επειδή δεν είδε τίποτα από το είδος με το οποίο ο άνθρωπος έμαθε τον Θεό. [3] Διότι, αν και οι περισσότεροι πιστεύουν σε αυτόν, δεν πιστεύουν αμέσως στη λογική, μη έχοντας υπόσχεση του Θεού, τα έργα του αντάξια του Θεού. Επομένως, αυτή η ονομασία της παύσης και της αποστασίας των έργων είναι παρόμοιο με την αναίδεια και την κακία: αναίδεια, με την οποία παίρνει τα εύσημα που δεν του αναλογούν, για την οποία δεν είδε τίποτα να προετοιμάσει. της κακίας, με την οποία έκανε πολλούς ένοχους απιστίας, μη αποκτώντας τίποτα από πίστη.