De paradiso suus stilus est ad omnem quam patitur quaestionem. Hic illud forte mirabor, si proprium potuit habere paradisum deus nullius terrenae dispositionis, nisi si etiam paradiso creatoris precario usus est, sicut et mundo. Et tamen hominem tollere ad caelum creatoris exemplum est in Helia. Magis vero mirabor dominum optimum, percutiendi et saeviendi alienum, nec proprium saltem sed creatoris angelum satanae colaphizando apostolo suo applicuisse, et ter ab eo obsecratum non concessisse. Emendat igitur et deus Marcionis secundum creatorem elatos aemulantem, ut deponentem scilicet de solio dynastas. Aut numquid ipse est qui et in corpus Iob dedit satanae potestatem, ut virtus in infirmitate 9 comprobaretur? Quid et formam legis adhuc tenet Galatarum castigator, in tribus testibus praefiniens staturum omne verbum? Quid et non parsurum se peccatoribus comminatur, lenissimi dei praedicator? Immo et ipsam durius agendi in praesentia potestatem a domino datam sibi affirmat. Nega nunc, haeretice, timeri deum tuum, cuius apostolus timebatur!

Είναι ένα στυλ παραδείσου για κάθε πρόβλημα από το οποίο υποφέρει. Εδώ ίσως αναρωτιέμαι αν ο Θεός θα μπορούσε να έχει τον δικό του παράδεισο οποιασδήποτε γήινης διάθεσης, εκτός κι αν έκανε χρήση του επισφαλούς παράδεισου του δημιουργού, καθώς και του κόσμου. Και όμως η ανύψωση του ανθρώπου στον ουρανό είναι παράδειγμα του δημιουργού στον Ηλία. Αντίθετα, θα εκπλαγώ περισσότερο που ο καλύτερος δάσκαλος, ξένος στο χτύπημα και τη λεηλασία, και όχι τουλάχιστον ο δικός του, αλλά ο Δημιουργός, εφάρμοσε τον άγγελο του Σατανά στον απόστολό του χαστουκίζοντας τον και δεν έδωσε αυτό που παρακαλούσε. τρεις φορές. Επομένως, ο θεός του Μαρκίωνα επανορθώνει επίσης μιμούμενος τον εξυψωμένο δημιουργό, καθώς καθαίρεσε τους δυνάστες από τον θρόνο. Ή μήπως αυτός έδωσε επίσης τη δύναμη του Σατανά στο σώμα του Ιώβ, ώστε η αρετή να αποδειχθεί σε αδυναμία; Τι και τη μορφή του νόμου κρατά ακόμη ο τιμωρός των Γαλατών, προκαθορίζοντας κάθε λέξη του νόμου στους τρεις μάρτυρες; Γιατί ο κήρυκας του ευγενέστατου Θεού απειλεί να γλιτώσει τους αμαρτωλούς; Όχι, ισχυρίζεται τη δύναμη που του δόθηκε από τον κύριό του να ενεργεί πιο αυστηρά στο παρόν. Μη φοβάσαι τώρα, αιρετικέ, τον Θεό σου, που φοβόταν ο Απόστολος!