[33] Excepere orationem alacres, ut barbaris moris, fremitu cantuque et clamoribus dissonis. Iamque agmina et armorum fulgores audentissimi cuiusque procursu; simul instruebatur acies, cum Agricola quamquam laetum et vix munimentis coercitum militem accendendum adhuc ratus, ita disseruit: 'septimus annus est, commilitones, ex quo virtute et auspiciis imperii Romani, fide atque opera nostra Britanniam vicistis. Tot expeditionibus, tot proeliis, seu fortitudine adversus hostes seu patientia ac labore paene adversus ipsam rerum naturam opus fuit, neque me militum neque vos ducis paenituit. Ergo egressi, ego veterum legatorum, vos priorum exercituum terminos, finem Britanniae non fama nec rumore sed castris et armis tenemus: inventa Britannia et subacta. Equidem saepe in agmine, cum vos paludes montesve et flumina fatigarent, fortissimi cuiusque voces audiebam: "quando dabitur hostis? quando +animus?". Veniunt, e latebris suis extrusi, et vota virtusque in aperto, omniaque prona victoribus atque eadem victis adversa. Nam ut superasse tantum itineris, evasisse silvas, transisse aestuaria pulchrum ac decorum in frontem, ita fugientibus periculosissima quae hodie prosperrima sunt; neque enim nobis aut locorum eadem notitia aut commeatuum eadem abundantia, sed manus et arma et in his omnia. Quod ad me attinet, iam pridem mihi decretum est neque exercitus neque ducis terga tuta esse. Proinde et honesta mors turpi vita potior, et incolumitas ac decus eodem loco sita sunt; nec inglorium fuerit in ipso terrarum ac naturae fine cecidisse.

[33] έλαβε την ομιλία του με ενθουσιασμό, ως βάρβαροι, με κραυγές και παραφωνία. Και τώρα οι στρατοί του audentissimi κάθε ενός από τα άλλα ατμοσφαιρικά φώτα είναι στο τρέξιμο και των όπλων. μαζί η γραμμή σχηματίζεται, ο Agricola, ο οποίος, αν και το στρατό του και δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί περιφράξεις, το σκέφτηκαν ακόμη: "Σύντροφοι, σύντροφοι, από στο μεγαλείο και την καλή τύχη του ρωμαϊκού λαού, στη Βρετανία και έχετε ξεπεράσει την καλή πίστη και τα έργα μας. Πολλά οι εκστρατείες του είναι, σε τόσες πολλές μάχες, ο εχθρός, δηλαδή, με κόπο και αντοχή, ή θάρρος να συναντήσει τους σχεδόν ενάντια στην ίδια τη φύση του έργου ήταν οι στρατιώτες μου και ο διοικητής σας. Εσείς και εγώ έχουμε αντιπροσώπους, πρώην στρατοί μέχρι το τέλος Αλλά διατηρούμε στο στρατόπεδο, και στα χέρια της Βρετανίας, όχι μόνο στη φήμη και στα κουτσομπολιά ενός ανίδεου: βρέθηκε, και τη Βρετανία, υποταγμένος. Συχνά στην πορεία, όταν φορούσαν λασπίδες, βουνά και ποτάμια οι πιο γενναίοι άνδρες αναφωνούν: "Πότε θα; + Όταν το μυαλό;". Είναι τώρα εδώ, οδηγείται από τη φωλιά του, και οι επιθυμίες σας και η ανδρεία σας έχουν ελεύθερο πεδίο, και όλα ευνοούν τον κατακτητή, δυσμενές για τον κατακτημένο. Διότι είναι τόσο μεγάλη πορεία, να διασχίζουμε δάση και να διασχίζουμε στο μπροστινό μέρος της λιμνοθάλασσας της όμορφης και αξιοπρεπούς, αποφεύγοντας έτσι το πιο επικίνδυνο είναι αυτή τη μέρα επιτυχία; Δεν έχουμε τις ίδιες γνώσεις για τη χώρα ή το ίδιο αφθονία του, αλλά τα χέρια και τα χέρια, και σε αυτά έχουμε τα πάντα.Όσο για μένα, έχω από καιρό πεπεισμένος ότι ούτε για έναν στρατό ούτε για έναν στρατηγό είναι ασφαλές να υποχωρήσει. Ομοίως, πάλι, ένας έντιμος θάνατος είναι επαίσχυντος η ζωή είναι πιο εξαιρετική, το μέρος βρίσκεται, και η ασφάλεια και η φήμη είναι τα ίδια? δεν θα ήταν ανόητο στο Το πεσμένο άκρο της γης και της φύσης.