[3] Nunc demum redit animus; et quamquam primo statim beatissimi saeculi ortu Nerva Caesar res olim dissociabiles miscuerit, principatum ac libertatem, augeatque cotidie felicitatem temporum Nerva Traianus, nec spem modo ac votum securitas publica, sed ipsius voti fiduciam ac robur adsumpserit, natura tamen infirmitatis humanae tardiora sunt remedia quam mala; et ut corpora nostra lente augescunt, cito extinguuntur, sic ingenia studiaque oppresseris facilius quam revocaveris: subit quippe etiam ipsius inertiae dulcedo, et invisa primo desidia postremo amatur. Quid, si per quindecim annos, grande mortalis aevi spatium, multi fortuitis casibus, promptissimus quisque saevitia principis interciderunt, pauci et, ut dixerim, non modo aliorum sed etiam nostri superstites sumus, exemptis e media vita tot annis, quibus iuvenes ad senectutem, senes prope ad ipsos exactae aetatis terminos per silentium venimus? Non tamen pigebit vel incondita ac rudi voce memoriam prioris servitutis ac testimonium praesentium bonorum composuisse. Hic interim liber honori Agricolae soceri mei destinatus, professione pietatis aut laudatus erit aut excusatus.

[3] Τώρα αρχίζετε να αναβιώνετε. Και αν και στην ευτυχισμένη ηλικία Nerva Dissociabiles Ο Καίσαρας ανάμειξε τα πράγματα κάποτε ασυμβίβαστα, κυριαρχία και ελευθερία, τώρα αυξάνει καθημερινά Το Nerva Trajan είναι ευημερία της εποχής, η δημόσια ασφάλεια δεν έχει μόνο τις ελπίδες και τις ευχές μας, αλλά η συγκεκριμένη υπόσχεση της εκπλήρωσής τους, η φύση της αδυναμίας του ανθρώπου, η αναπηρία, ωστόσο, , η θεραπεία από την ασθένεια? Καθώς το σώμα μας μεγαλώνει αργά γρήγορα, έτσι είναι πιο εύκολο να συνθλίψεις τη μεγαλοφυία και τις αναζητήσεις της, παρά να θυμάσαι ότι μπαίνει επίσης η γλυκύτητα της αδράνειας και της τεμπελιάς μισούσε στην πρώτη συναρπαστική. Τι γίνεται αν κατά τη διάρκεια αυτών των δεκαπέντε χρόνια, ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ζωής, πολλές περιπτώσεις είναι άφθονες Αυτοκράτορα, λίγοι που λένε, όχι μόνο άλλοι αλλά επιβιώνουμε, αν και έχουν απομακρυνθεί από τα μέσα της ζωής εκείνα τα χρόνια που έφεραν τους νέους στα γηρατειά, και το παλιό σχεδόν στα πρόθυρα της εποχής των άκρων της σιωπής, και ερχόμαστε εδώ; Ωστόσο, δεν με ενοχλεί να έχω αγενής και ανεμπόδιστη μαρτυρία για το παρόν και το παρελθόν εμπορεύματα. Εν τω μεταξύ, η τιμή του πατέρα μου. η ευσέβεια θα επαινείται ή ανικανότητα.