uno te vicimus, quod de Marcelli, conlegae tui, salute paulo ante quam tu cognovimus, etiam me hercule quod, quem ad modum ea res ageretur, vidimus. nam sic fac existimes, post has miserias, id est postquam armis disceptari coeptum sit de iure publico, nihil esse actum aliud cum dignitate. nam et ipse Caesar accusata 'acerbitate' Maricelli (sic enim appellabat) laudataque honorificentissime et aequitate tua et prudentia repente praeter spem dixit se senatui roganti de Marcello ne ominis quidem causa negaturum. fecerat autem hoc senatus, ut, cum a L. Pisone mentio esset facta de M. Marcello et C. Marcellus se ad Caesaris pedes abiecisset, cunctus consurgeret et ad Caesarem supplex accederet. noli quaerere; ita mihi pulcher hic dies visus est, ut speciem aliquam viderer videre quasi reviviscentis rei publicae. [4] itaque, cum omnes ante me rogati gratias Caesari egissent praeter Volcacium (is enim, si eo loco esset, negavit se facturum fuisse), ego rogatus mutavi meum consilium. nam statueram non me hercule inertia, sed desiderio pristinae dignitatis in perpetuum tacere. fregit hoc meum consilium et Caesaris magnitudo animi et senatus officium; itaque pluribus verbis egi Caesari gratias, meque metuo ne etiam in ceteris rebus honesto otio privarim, quod erat unum solacium in malis.

Σε κερδίσαμε με ένα πράγμα, γιατί μάθαμε για την ασφάλεια του Μάρκελλου, του συναδέλφου σου, λίγο πριν το κάνεις, αλλά και εμένα, τον Ηρακλή, γιατί είδαμε τον τρόπο με τον οποίο έγινε το θέμα. γιατί πιστεύετε ότι μετά από αυτές τις αθλιότητες, δηλαδή αφού συζητήθηκε με όπλα το δημόσιο δικαίωμα, τίποτα άλλο δεν έγινε με αξιοπρέπεια. γιατί ο ίδιος ο Καίσαρας, κατηγορούμενος για την «πίκρα» του Μαριτσέλι (γιατί έτσι το αποκαλούσε) και έχοντας επαινεθεί τιμητικά και με τη δικαιοσύνη και τη σύνεσή σας, ξαφνικά, πέρα ​​από κάθε ελπίδα, είπε ότι δεν θα αρνηθεί το αίτημα της Γερουσίας σχετικά με τον Μάρκελλο, ούτε για οιωνό. και η σύγκλητος το είχε κάνει, έτσι ώστε, όταν ο Λ. Πίσω ανέφερε τον Μ. Μάρκελλο και ο Κ. Μάρκελλος είχε πέσει στα πόδια του Καίσαρα, σηκώθηκε πανικόβλητος και πλησίασε τον Καίσαρα με παρακλητικό τρόπο. μην αναζητάς? έτσι ώστε αυτή η μέρα μου φάνηκε ωραία, για να δω κάποια εμφάνιση μιας αναζωογονητικής κατάστασης. [4] Επομένως, όταν όλοι όσοι είχαν ερωτηθεί πριν από εμένα είχαν ευχαριστήσει τον Καίσαρα εκτός από τον Βολκάκιο (γιατί αυτός, αν ήταν σε εκείνο το μέρος, αρνιόταν ότι θα το έκανε), εγώ, ερωτηθείς, άλλαξα το σχέδιό μου . γιατί είχα αποφασίσει, όχι από ηρακλή νωθρότητα, αλλά από τη λαχτάρα για την προηγούμενη αξιοπρέπειά μου, να μείνω σιωπηλός για πάντα. Αυτό έσπασε τη συμβουλή μου και το μεγαλείο του μυαλού του Καίσαρα και το καθήκον της Συγκλήτου. και γι' αυτό ευχαρίστησα τον Καίσαρα με πολλά λόγια, και φοβάμαι μήπως στερήσω και τον εαυτό μου την έντιμη αναψυχή σε άλλα θέματα, που ήταν μια παρηγοριά στα κακά.